The Neighbour of de Stage
Alles wijst op een hete editie voor dit jaar. En toch heb ik iemand regen en onweer horen voorspellen. Dat ik telkens een weerpraatje houd is niet om weer een lijn vol te pennen. Neen, ’t is nogal belangrijk in onze sport. Dit jaar was ’t warm. Wat zeg ik.. heet. Ik ben zeker dat er hier of daar een alleszeggende foto gaat gepost worden. Na iedere binnenkomst werd er duchtig met water gegoten. Alles zinderde: Hoofden, asfalt, kelen, maar vooral banden. Het hele weekend schoven Bart en ik van links naar rechts over de ideale lijn. We voelden ons goed met de huidige veringafstelling en gaan nu niet experimenteren voor een betere wegligging. Van de bandenspanning blijven we ook af en wijten het schuiven aan de hitte.
De kwalificaties verlopen vlekkeloos. We zetten beiden persoonlijke topchrono’s en bedingen een 15de startplaats algemeen. Beduidend slechter dan vorige jaren, ware het niet dat er dit jaar ook weer postclassics mogen meestrijden. Deze motoren zijn een 10 tal jaar jonger en het zijn er een stuk meer dan vorig jaar. Ondanks het charisma van de echte oude endurance racers vind ik het belangrijker dat we dit jaar weer in een vol startveld met 33 motoren staan opgesteld. Van de classics (motoren van vóór 1983) zijn we 6de.Wat top is, al moet gezegd dat er dit jaar 2 toppers afwezig zijn.
Heeft onze nieuwe kleurstelling er iets mee te maken of is het onze nieuwe aanwinst, Bart? De concurrentie blijft ofwel thuis ofwel bang achter ons, lijkt ’t wel. Sorry hé, kameraden van de pitboxen naast ons. ’t Doet zo goed dat dit jaar alles eens meezit. We staan opgesteld naast onze racevrienden die met een BMW R100 en een Ducati 900ss deelnemen.
De starprocedure is een iets veranderd. Voor de proefstart blijven we nu op de motor zitten. Dat spaart ons 1 maal lopen uit. Ook dank aan de organisatie dus, want lederen racepak, zwarte helm, volle zon, lopen… Der over is der over.
Race 1 op zaterdag verloopt vlot en zonder problemen. We bereiken aan ’t eind van dag 1 een 4de stek. De eerste 2 uren racen en 3 pitstops zitten erop. Morgen het vervolg. Vandaag onthoud ik steigerende start, veel duels, dwarsliggend doekje op de benzinetank (3 seconden verloren met tanken), safetycar voor 4 ronden. ‘s Avonds worden er nieuwe banden gelegd. Jaja, er wordt dus toch nog gesleuteld. Tijd voor een pintje en de BBQ. Raf moest spijtig genoeg te vroeg huiswaarts. Merci, dat je er bij was. Er wordt nog nagepraat over de schitterende uitgangspositie na vandaag. De strategie voor zondag is: niet over de limiet gaan, maar gewoon verder doen zoals we bezig zijn.
Ik word vloekend wakker. Onweer en regen. Wanneer ik uit de mobilhome kom is daar al niets meer van te zien. Bart haalt Paul aan de ingang. Hij komt ons al van ’s morgens een handje toesteken. Tijd voor de warmup. Spannend, want nieuwe banden, nat circuit en ah ja ook nieuwe remblokjes. Geen paniek: Niet overdrijven. Alles op ’t gemak en secuur. Ai, nu begint de koppeling plots te slippen. Na mijn sessie is het aan Bart om op te warmen. Hierna zullen beslissen of de koppeling dient aangepakt te worden. Tijdens de enkele rondjes die Bart afwerkte slipt de koppeling steeds minder. We gokken erop dat het zal beteren naar gelang de motor warmer wordt en sleutelen niet.
Race 2 op zondag gaat verder zoals zaterdag. Ik neem een iets mindere start, maar dender hierdoor aan de minder drukke rechterkant van het rechte start/finish stuk en heb plaats om een drietal rijders buitenom te verschalken bij de eerste linkse. Als ik na ’t eerste half uur de clipons aan Bart geef merk ik dat onze pitbox is volgelopen met supporters. Dat doet plezier. Om iedereen te verwelkomen hebben we, maar vooral Renaat, gezorgd voor een mega paella voor wel 20 personen. Als da niks is? Heel lekker. Merci Renaat. We voeren ons plan, zoals gisteren besproken, uit met als kers op de taart dat Bart in zijn laatste ronde zijn “personal best” neerzet: 1.19.075. Doordat er 2 klassen door elkaar rijden en de tijden van gisteren nog bijgeteld dienen te worden weten we niet zeker of we onze 4de plaats behouden. Voor alle zekerheid begeven we ons na de finish naar het “Parc Fermé”. Hier worden de eersten opgevangen. Zij mogen niet direct naar de pitbox, maar moeten gecontroleerd worden en/of zich klaar maken voor het podium. Na te lang en volledig uitgeput te staan wachten wordt de derde op ’t podium gewenst. Dat is het team van Roger Ruiz geworden. Damn. 4de Dus. Een prachtprestatie, maar wat een kans om ’t podium te bereiken. Het doet toch een beetje pijn om ernaast te staan. Ik heb er eens aan geroken. De winnaars zij de mannen van team 666. Wij met “777” en “The Neighbour of the Beast” op onze motor hadden thans niet misstaan naast hen.
Op naar ECS te Spa-Francourchamps. Bedankt aan iedereen die geholpen heeft om dit te kunnen bereiken. In het bijzonder aan Kris die vooraf, samen met ons, nachten gezwoegd heeft aan de motoren en er zelfs niet eens bij kon zijn.
Nog dit:
Onze kameraad, Yan, won bij de Superbikes. Hem aan het werk zien is zo impressionant. Niet te verwoorden. Iedereen moet dat zien. We hebben Jo zijne, al bijna even impressionante, mobilehome het hele weekend mogen gebruiken. Evenals de expertise van Roel. We hopen iedereen terug te zien in Spa.
http://www.europeanclassicseries.eu/
Copyright © 2023, Deep Creek Cycleworks