90's endurance race Zolder

Verslag Endurance4Fun Zolder
Helemaal nieuw voor ons. Door hier mee te rijden verlengen we ons seizoen tot nu. Het is dan ook wel echt einde seizoen. Na vandaag zijn er bijna geen evenementen meer, tenzij in zuiderse landen. ’s Morgens is het koud, maar de zon wordt verwacht de hele dag van de partij te zijn. Ik kon nog niet trainen met onze Suzuki’s op ’t circuit van Zolder. Vandaag zal ik me moeten proberen te meten met de kunsten van Bart die hier wel al tijden van vooraan de 1.50’ers kan draaien.
Het is een thuiswedstrijd in de zin van vlak bij. Niet in de zin van wedstrijd ervaring, want hier reed ik nog geen enkele wedstrijd, enkel tracktrainingen. Ook het startveld en de raceformule zijn nieuw voor ons team. Hier rijden moto’s van de jaren 90 in onze klasse. Onze machines van 1991 zijn dan ook de oudste van het hele startveld. Daarbij komt nog dat we met onze 750cc ingedeeld staan in de klasse +600cc met 1000cc motoren. Lijkt ons wel plezant.
De regels zeggen dat we 3x20 minuten kwalificatietijd krijgen en 3 uur wedstrijd. Er zijn geen regels rond pitstops en de start is vliegend. Ik neem de start, want een vliegende start wil ik ook wel eens meemaken. Eerst kwalificeren natuurlijk. We beslissen ’s morgens bij de eerste kwali. al direct onze pitstop te oefenen en dus elk 10 minuten te rijden. So far so good, ware het niet dat we reeds een eerste verwittiging krijgen voor het overtreden van de geluidslimiet. We weten dat het nergens zo streng is als hier in Zolder. In ’t verleden hadden we hier nog al problemen. Daarom hebben we vorige week een andere uitlaat gemonteerd die moet voldoen. Niet dus. Rest ons enkel nog om alle truckjes boven te halen aan de meetpunten. Hierdoor gaan onze rondetijden iets omhoog. Ik spring op moto ”Brenda” voor de tweede sessie en ga voorzichtig te werk. Hierdoor raak ik maar niet aan degelijke tijden, klok een 2.01 af en krijg toch nog opnieuw de zwarte vlag. Dat is 2 x zwarte vlag (wegens geluidsoverlast) en einde verhaal. We liggen eruit en kunnen naar huis dus. Gaat dit het einde zijn van onze prachtige seizoen? Niemand die het begrijpt, want onze motor maakt helemaal niet veel lawaai en zeker niet meer dan de meeste anderen.
Bart komt met een oplossing. We verbouwen de moto, zodanig dat ie zo mogelijk nog stiller is en schrijven ons opnieuw in. We hebben nu 1 laatste sessie om een nieuwe tijd neer te zetten. Bart klokt af op 1.55. Das goed voor een 16de startplaats (van de 24). Hier kunnen we mee verder. Ondertussen is iedereen druk in de weer geweest met luchtfilterkast dichten, openingen afplakken en zelfs een volledig andere uitlaatlijn installeren (welke we nog in Diepenbeek hadden liggen en die Kris is gaan halen). We denken klaar te zijn voor de race want meer als dit kunnen we echt niet doen om Brenda minder te laten tetteren.
2 Opwarmronden en het gas erop. Zo’n vliegende start lijkt me super veilig, maar mist de charme van wat we gewend zijn. Gedurende de opwarmronden bevind ik me vlak achter een oranje Suzuki die blijkbaar tijdens de opwarmronden al moeilijk kan volgen. Bij het opgaan van het rechte stuk van start/finish zorg ik dat ik naast hem zit met mijn voorwiel zo dicht mogelijk achter dat van hem aan de finishlijn. Ik zet m’n eerste inhaal maneuver in bij de eerste linkse. Bij de 2de bocht heb ik hem al te pakken. De rest wordt moeilijker, want er is nu al een gat dat ik moet dicht gereden krijgen. Blijkt dat er achter me ook nog snellere rijders komen aankloppen. Het wordt een hectisch racebegin met onderlinge gevechten genoeg. En blijkbaar niet enkel in mijn buurt, want na de tweede ronde ligt er al ene plat aan de chicane. Heel de bocht vol gravel en rode vlag. Iedereen de pits in en na een kwartiertje schoonvegen worden we terug los gelaten. Pitstop1, Bart aan het stuur nu. Ondertussen merk ik dat de concurrentie minder ervaring heeft met snelle pitstops. Wij hebben dan weer minder ervaring met de Metzler banden die we verplicht zijn te gebruiken. Bij het aanremmen kwispelt Brenda duchtig met haar achterkant, maar ook op hellingshoek en dat zorgt voor weinig vertrouwen. Gelukkig is er aan de voorzijde minder een probleem. Ik draai constant tijden onder de 2 minuten en ook Bart gaat sneller rond met tijden rond de 1.53. Bij mijn 2de stint wordt ik weer met de zwarte vlag van de baan gehaald. Snel de pitstraat binnen formulier aftekenen en de pitstraat weer uit. Bij de 3de pitstop neemt Bart weer over. Aan het einde van zijn stint komt hij 1 ronde te vroeg binnen met een lege tank. Dat was bij z’n eerste stint ook al zo. We rekenden uit dat er pas om de 2 pitstop moet getankt worden. Ik vertrek dus altijd met een volle tank. Bart komt binnen met een lege, te lege tank. Gene paniek. De pitstops zijn super snel. We verliezen hiermee bijna niets.
Wanneer ik sta te wachten vraag ik of de anderen Bart er nogmaals op willen wijzen dat hij zich moet inhouden aan de 2 punten waar ’t geluid gemeten wordt. Ik maak me zorgen, want nog 1 keer zwart en we kunnen inpakken. Terug aan mij nu. Alles verloopt vlot. Ik heb lange tijd vrije baan en kan goede tijden draaien. Lap, zwarte vlag en 20 meter verder houdt Renaat ons pitbord om me binnen te wijzen. Damn! In m’n laatste ronde. Ik heb thans nog zo goed opgelet. We gingen onze laatste pitstop doen. Alléz.
“Ja, jammer hè, zo vlak voor het einde” zei de official. Daar ben ik niks mee. Rechtstreeks de pitbox binnen, naar ons team. Troost zoeken. Heel jammer. We lagen 3de in onze klasse en gingen richting top 10 in totaal. ’t Seizoen zit erop. 2018 Was zwaar, heel zwaar. We hebben de hele winter veel gesleuteld, telkens tot een kot in de nacht. Met resultaat. 2 Prachtige machines. Met weliswaar een standaard motor, maar tiptop opgebouwd met topvering en volledig race-klaar. Met alsnog een goed resultaat, haperde het aanvankelijk nog en beetje in Mettet. Maar de volgende races en trainingen waren top. Niemand ging neer. Ik geloof dat enkel ik 1 maal effe in de grindbak reed. We reden 4 races en kwamen 1 maal op het podium (nb. op een onbekend circuit). Een lang en zwaar seizoen dus, al maar een geluk dat we steeds prachtig weer hebben gehad. Wat een seizoen!
We danken iedereen voor de interesse, diegenen die ons kwamen bezoeken, maar vooral diegene die ons hebben bijgestaan met van alles. In het bijzonder Renaat, Kris en Roel. Eigenlijk bedanken we iedereen in naam van hen, want RusTony ClassicRacing is een heel team en niet enkel 2 piloten.
Dus sponsors en alle anderen, in naam van de vaste crew: ne dikke merci.
Voor mezelf is dit verslag nog iets specialer want ik hang m’n pak aan de haak.
Het plan is om gewoon verder te doen, maar met ne “position switch”
Ik stop als piloot en doe verder als teamhulp.
De plannen voor het volgende seizoen worden reeds gesmeed en zoals altijd: meer info volgt…