European Classic Series 2016

Verslag European Classic Series 2016.
We zijn er dit jaar vroeg bij. Reeds woensdagavond kon je ons te midden de trackday-gasten vinden. Na alles op punt gezet te hebben tijdens de voorafgaande drukke dagen, bouwden we de spanning voor dit belangrijke weekend voorzichtig op om reeds zo vroeg, goed voorbereid, te arriveren op wat nu nog een gemoedelijk Francorchamps lijkt. We gaan er stevig in vliegen dit weekend, mijn gedacht! Dat “stevig” begint die nacht met oorverdovend geregen. ’s Morgens zullen we dus de natte baan op gaan voor onze eerste proefrit van het weekend. Gelukkig regent het ondertussen nog maar een beetje. We rijden op Dunlop, onze droog-weer-banden, die we vandaag tot het uiterste wensen te drijven. Toch is ’t starten met wat gehaper. Bij “Juul” moeten we wat remolie bijvullen en ontluchten. Bij “ Martin” loopt de bellypan vol met benzine door alweer geblokkeerde vlotterkamers. Maar daarna verloopt alles soepel. Het vertrouwen is er. De moto’s draaien verder de hele dag rimpelloos. We skippen de laatste sessie om tijdig onze catering op te zetten.
Men duidde dit jaar pitbox 39 aan als de onze. De mannen van de Flying Hermans zijn ook reeds zo vroeg van de partij en zullen ook dit jaar met ons de pitbox delen. Zij verschijnen ook met een gewijzigde bezetting, maar wel weer met 2 teams. Iedereen heeft er zin in, dus dat gaat weer plezant worden. Ook de locatie van onze “backstage” hebben we goed voor elkaar. We staan terug op dezelfde hoek als 2 jaar geleden, met een fantastisch uitzicht over het paddock en het circuit. Vanaf hierboven is het super om met wat BBQ en een pintje of 2 de wedstrijd te volgen. De pitbox is half ingericht en Jo zijn camionette is uitgeladen wanneer we genieten van Marie’s kookkunsten. Ondertussen regent het wel heftig. Ai ai … .
Vrijdag en kwalificatiedag. Vandaag moet er tempo worden gemaakt. We zullen elk, en dat zijn 3 piloten (want Kris kwam gisterennacht ook aan), 3 maal in actie komen. De eerste kwali is nat met regen. Toch probeer ik er zo stevig mogelijk tegenaan te gaan. Immers is het niet zeker dat het weer nog wel zal beteren dit weekend. Jo rijdt goede tijden en verlaagd op die manier de druk die hem toch al even parten speelde. Hier en daar wordt er al wat gevallen met olielekkages tot gevolg. Kris’ 1ste kwali. valt hierdoor in “den olie” en wordt uitgesteld tot een uur of 18u. De tweede kwali. kunnen we op een droge track rijden en dat is te merken ook. Daar waar ik vanmorgen nog goed was voor een 27ste tijd haal ik nu slechts een 49ste plaats en dat met rondetijden waar je gerust mee thuis kan komen (3.09). Amaaai, terug hetzelfde verhaal als al de voorbije edities: Wat een niveau dit jaar. Ondanks dat we “Juul” moeten inzetten( we reden de uitlaat van Martin stuk), verlopen de kwalificaties van Jo en Kris eveneens goed. Kris sleutelt ondertussen duchtig verder en repareert de uitlaat die is gebarsten en afgescheurd ter hoogte van de aansluiting aan het motorblok. Tijdens de avondtraining pruttelt de motor plots bij het indraaien van de pitstraat en blijk ik zonder licht te zijn gevallen. Een gelijkaardig probleem als dat van vorig jaar steekt weer de kop op: We verliezen stroom. Alweer wordt “Juul” ingezet. Voor Jo is het de eerste keer dat hij koerst in het donker. Ik kan jullie verzekeren: op een pikdonker Francorchamps liggen vlammen is niet van de poes! Vanaf nu kan je het ook aan Jo vragen. Kris gaat niet meer zo vlot rond als daarstraks en besluit de volledige race van morgen aan ons 2 over te laten. Ik ga starten en Jo gaat finishen. Samen met de helft van ons team en enkele bezoekers besluiten we de dag met een lekkere bbq en wat pintjes. En ah ja, België heeft ondertussen verloren.
Zaterdag en racedag. ’t Opstaan lukt niet zo goed vandaag. Thans hebben de heren en dames oldtimerpiloten er alles aan gedaan om ons eraan te herinneren dat ’t show-time is vandaag. Diegenen die al eens een ochtend meemaakten op de “Bikers Classics” weten wat ik bedoel. Verder slapen met dit geluid is onmogelijk. Vandaag verwachten we ook veel bezoek. We brachten 500 pinten mee, bbq voor 50 personen, bergen hapjes en nog van alles. We zijn er klaar voor, maw. De zon ook trouwens. We besluiten voor de zekerheid om pas tegen 17u definitief te beslissen over onze bandenkeuze. Dat wordt Dunlop, want we verwachten dat het droog gaat blijven. De spanning bouwt weer stilletjes aan op terwijl ik nog kan zien dat er dit jaar een massa deelnemers zijn aan de parade. Ook enkele van onze vrienden rijden mee. Deze jaarlijkse traditie begeleidt wie maar wil en op een twee –of driewieler zit over het oude circuit van 14 km. dat werd gebruikt van 1921 tot 1979.
Tijd om de pitbox uit te rijden voor de warm-up. Geen problemen, dus ga ik klaar staan op de startgrid. Eveneens is het een jaarlijkse traditie dat de toeschouwers ons luidkeels toejuichen als we klaar staan om het circuit over te lopen en zo de obligate “LeMans” start te nemen. Er staan nog een 5-tal rijders achter ons. Eerst is er steeds een proefstart. Ik kom moeilijk weg, maar ’t valt nog mee. De Nationale driekleur valt en nu zijn we echt weg. Ik ga direct een 8-tal rijders voorbij, nog voor de eerste bocht. Er valt niemand. Dat is in ’t verleden ook al anders geweest. Na een uur wedstrijd komen we voorbij gevlamd op een 39ste plaats. Ondertussen zit Jo op de machine. We draaien beiden constante rondetijden en alles verloopt vlekkeloos. Ook de pitstops gaan vlot met ons dream-team en ons snelle tanksysteem. Zo halen we bij de eerste pitstop de bevriende kawa-mannen van de Flying Hermans II in tijdens de pitstop. In de pitbox is het heel rustig dit jaar. We kregen van de organisatie minder tickets voor bezoekers waardoor er nu ook minder mensen in de box aanwezig kunnen zijn, spijtig. Na 2 uur wedstrijd hangen we 31ste, na 3 uur is dat 29ste. Tijdens de race valt het me op dat er merkbaar minder incidenten zijn dit jaar. Toch moet de safety-car enkele malen ingrijpen. Net wanneer de safety-car binnen rijdt en ik weer op het gas kan merk ik dat onze extra ledverlichting is uitgevallen. Dit gebeurde tijdens mijn laatste stint en het is nu pikdonker. Op deze manier verder rijden is onmogelijk. Doordat we die extra ledlamp installeerden plaatsten we kleinere lampjes in onze normale lichten. Te weinig licht om aan een aanvaardbaar tempo te kunnen rondgaan. Ik moet onmiddellijk binnen, voordat ze mij hier ondersteboven knallen. In de pits aangekomen duw ik “Martin” de pitbox in. Onmiddellijk wordt er duchtig gesleuteld door Kris en Herbert, die ons heeft vervoegd en graag een handje toesteekt. Ze steken een andere batterij zodat Jo terug de baan op kan. We verliezen hierdoor zo’n extra 5 minuten ofte 5 plaatsen in de ranking. Wanneer Jo over de finish rolt blijkt dat we uiteindelijk eindigen op de 32ste plaats. Er waren dit jaar 58 deelnemers. Let’s Party ! Bij het champagne-spuiten is er nog even paniek wanneer iemand opmerkt dat er benzine uit de tank loopt; op onze hete motor. De talrijk opgekomen supporters worden achteruit gemaand en de brandblusser wordt er snel bijgehaald. Gelukkig ontstaat er geen vuur en wordt het euvel snel verholpen door onze chef-mekaniek, Kris. Terwijl buiten iedereen gefeliciteerd en bedankt wordt Is T-Rash binnen de instrumenten aan het stemmen. HOE COOL KAN HET ZIJN ? Wel… motherfckn TonyRash in de pitbox van Francorchamps als ontlading na de strijd. Dat kan tellen en dat zullen ze daar geweten hebben ook… Het kot staat op stelten. Onze pitbox staat stampvol wreed feestend volk. Ons 500 pinten geraken al snel op dus is het al Duvel, cava en sterke drank wat de klok slaat. Op een bepaald moment komt daar de grote chef van ’t circuit binnen en grijpt de micro. Deze loopt hier het hele weekend rond, te verklaren dat hij geen gele kaarten heeft, maar enkel rode. Hij roept door de micro dat we spijtig genoeg toch als het maar even kan liefst zo snel mogelijk blijven doordoen godvrd. Doordoen godvrd! Dat hadden we niet zien aankomen. Ik vertelde op voorhand tegen de mannen van T-Rash dat we niet wisten of een liveband in de pitbox was toegestaan en dat we dat ook niet moesten weten. We smokkelen alles binnen en doen dat gewoon. En wat doen die mannen van T-Rash? Die geven er hier een lap op met 8 muziekanten en bijna hun hele installatie. Geweldig! Ook ons bezoek geeft er nog een extra lap op. Hoe de nacht is geëindigd blijft een vraagteken, maar ik weet dat er verschillende zijn die hebben moeten uitbreken omdat de hekken van circuit waren afgesloten. En ha ja, Italië heeft ondertussen verloren.
Team Neate met John Mc Guinness heeft de race gewonnen, maar werd later gediskwalificeerd. Favorieten Team Force met Richard Hubin is hard neergegaan. Team Roadrunner met Henk Van der Mark gaat met de beker lopen.
Van die “Sprakeloos” uit de vorige mail is precies niet veel meer overgebleven. Ik kan niet genoeg woorden vinden om in naam van ons allen iedereen te bedanken voor dit memorabele feest. Over wat er zondag nog te beleven viel ga ik het niet hebben. Onbelangrijk.
Merci,
Jo, Kris & Christophe